1) چرا انسان جانشین خدا شد؟

این سوال، همواره دغدغه فکری انسان ها بوده و شاید هر کسی از هر صنفی یا قماشی لااقل یک بار این سوال را از خودش پرسیده باشد. علما هم همواره به دنبال توضیح و تشریح این موضوع بوده اند. گروهی هدف از آفرینش انسان را عبادت خدا و گروهی رسیدن به کمال می دانند. در یک حدیث قدسی نیز خدا شناخت خود را هدف آفرینش انسان بیان می کند:

«من گنجی مخفی بودم و دوست داشتم که شناخته شوم؛ پس انسان را آفریدم تا به واسطه او شناخته شوم»

در آیات مختلف قرآن نیز انسان، موجودی معرفی شده که می تواند به اسفل السافلین سقوط کند یا به اعلی علیین رفعت یابد. پس همین جا این نکته استنباط می شود که صرف انسان بودن و قالب آدمی داشتن، مقام جانشینی خدا را به کسی نمی دهد. به عبارت دیگر همه ی انسان ها به این مقام نمی رسند.

اما کدام خصلت انسان، او را جانشین خدا می کند؟

- عبادت، پرستش، بندگی و تسلیم محض، تحصیل علم، خدمت به خلق، ... . همه ی این ها صفاتی پسندیده و نیکو هستند. اما به نظر نمی رسد برای مقام جانشینی خدا کافی باشند. انسان در کنار همه ی این خصلتهای نیک، یک ویژگی منحصر به فرد نیز دارد. ویژگی که اتفاقا نزدیک ترین خصلت و شباهت او به خداست:

آفرینشگری!

آری! انسان، آفرینشگر است. این نزدیک ترین خصلت او به خداست. مدتها به این موضوع اندیشیده بودم تا این که توفیق مطالعه اوستا دست داد و اتفاقا تایید همین مضمون را در آن کتاب ارزشمند یافتم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: